Vier dagen afzien en genieten in Alpbachtal Seenland

Beloning op de top

De klim verder naar boven blijkt heftig. Steil, smalle paadjes en vooral de lengte van de klim hakt erin. Gelukkig bieden twee eekhoorntjes wat afleiding. Het eerste wildlife van Oostenrijk mag ik afvinken van het lijstje. Even later klinkt uit het dal klinkt typisch Oostenrijkse muziek. Op een boomstam geniet ik, van het uitzicht, de muziek, de wandeling en een broodje. Eenmaal boven voelt als een overwinning. Daar sta je dan, bovenop een bergtop met een fantastisch uitzicht. En als klap op de vuurpijl mag je ook nog je naam zetten in het Gipfelbuch.

Of eigenlijk twee in dit geval, want vlak naast Voldöpper Spitze, aan de kant van Brandenberg, staat nog een top, van 1507 meter. Ineens lijken meer mensen de weg naar boven te hebben gevonden. Snel ga ik er weer vandoor, de rust in van de bergen. Het begint wat te druppelen en dat wordt snel heftiger. Regenjas aan, rugzak inpakken, stokken erbij en naar beneden. Na tien minuten is het weer droog en meteen ook warm. De omgeving is veranderd aan deze kant van de berg. De route is minder steil, de vegetatie is anders en de ‘Forest Strasse’ is een welkome afwisseling na de steile paadjes.

Maar ineens blijkt mijn route op de gps, niet meer overeen te komen met de geplande route. Een paar honderd meter later staat een bordje ’Schones Aussicht’. Nieuwsgierig ga ik het pad in, dat uitkomt in redelijk onbegaanbare brij van omgevallen bomen, bosjes en prikplanten. Ik besluit omhoog te klauteren en word getrakteerd op een fantastisch uitzicht over het dal van Brandenberg. In de verte zie ik Gasthof Ascherwirt al liggen. Tijd voor een extra pauze! Vijf minuten na aankomst in het hotel barst het onweer los en regent het zoals dat alleen in de bergen kan.

Ontmoetingen met locals

Bij het opstaan lijken de bergen verdwenen, opgegaan in de wolken. Tegenover het hotel is de kerk net uit en het is een drukte van belang. Een man vraagt nieuwsgierig waar ik naar onderweg ben en een stukje verder sluit een vrouw aan die een stuk met me mee loopt. Ze blijkt aan het eind van het dorp te wonen en heeft zelf ook veel gewandeld. Het gemak waarmee mensen je aanspreken als je alleen op pad bent, verbaasd en verrast me steeds weer. Zo’n rugzak nodigt uit en is een makkelijk aanknopingspunt.

De route is vandaag wat langer dan gisteren, met weer ruim 1.000 hoogtemeters. Het eerste deel gaat vanuit Brandenberg via de weg naar het einde van het dal. Daar sla je af om de Kienberg (1755m) te gaan beklimmen. Er loopt een weg omhoog via de Forest Strasse die vrij geleidelijk stijgt, maar ik kies voor de wat avontuurlijkere route over der Alter Stieg. Deze begint met een steilere klim over een bospad met flink wat stenen opstapjes.

Via een alpenweide en leidt het pad naar de Jocheralm, een hut halverwege de berg. Door de openstaande ramen van de schuur klinken koeienbellen en geloei. Binnen gapen zo’n 20 nieuwsgierige dames me aan. De lucht betrekt en ineens koelt het snel af. Het lijkt alsof het weer gaat regenen en er komt mist opzetten. Het bankje onder het afdak van de hut biedt beschutting en is de perfecte plek voor een pauze.

Glibberen op de Jocheralm

Vanaf de Jocheralm heb je de mogelijkheid om de route te verlengen met een uitstapje naar Heuberg en Plessenberg, vanwaar je bij mooi weer uitzicht hebt over het Inntal. Omdat het nog steeds bewolkt is en ik het weer niet helemaal vertrouw, kies ik voor de directe route naar Kienberg. Het wandelpad door de alpenweide is duidelijk ook de voorkeursroute van de koeien in het gebied. Hier en daar is het glibberen en glijden door de modder. De route wordt duidelijk aangegeven met rood-witte markers. Soms geverfd op stenen, soms op houten paaltjes. Dat ze goed zichtbaar zijn, blijkt als het nog wat mistiger wordt. Het bos heb ik al een tijdje achter me gelaten en heeft plaatsgemaakt voor lage bosjes, waar de route tussendoor gaat en hier en daar wat hogere bomen. Onwillekeurig kijk ik om me heen waar ik zou kunnen schuilen als het zou gaan onweren. Gelukkig is dat niet nodig en zonder veel problemen bereik ik de top.

Een willekeur aan paadjes, in combinatie met de mist maakt dat ik even de weg omlaag kwijt ben. Rotskliffen begroeid met bomen en in de verte het dal van Brandenberg zijn het uitzicht als ik via een omweggetje afdaal. Tegen de tijd dat ik denk dat ik er bijna ben, wacht me nog een verrassing: er zit nog een klimmetje op de route. Die was ik voor het gemak even vergeten. Achteraf gezien ben ik er erg blij mee, want op deze klim ontdek ik hoe handig wandelstokken zijn bij het omhoog lopen. Ze bieden net wat meer steun op lastige stukken en zorgen vooral dat je tempo houdt en doorloopt. Vooral de 3e dag, die voornamelijk bergop was, had ik hier veel voordeel van. Voor mij nooit meer zonder wandelstokken! Via een Forest Strasse wordt de afdaling ingezet richting Pinegg. Een mooi stuk, maar wel een uitdaging zo aan het einde van de dag. Eenmaal aangekomen bij Gasthof Gwercherwirt ben ik heel blij met een warme douche. Gwercherwirt is een kleinschalig, vriendelijk Gasthof in een klein dorpje, waar ook de Kaiserklamm begint.

Geluk in een klein hutje

De regen lijkt vandaag niet te stoppen en met de af te leggen afstand, van 17 kilometer, is wachten tot het droog is geen optie. Dus snel ontbijten, regenjas aan en gaan. Het eerste uur loopt de route bovenlangs de Brandenberger Ache. Een rivier die erg belangrijk is geweest voor de geschiedenis van het gebied en die nu gebruikt wordt om te watersporten. Als de route weer het bos in gaat en daarmee ook weer echt bergop, wordt het tijd om de regenjas uit te trekken. Niet omdat het droog is, maar omdat de binnenkant al snel net zo nat is als de buitenkant. In de verte liggen wat huizen en tot mijn grote vreugde staan er parasols. Een terras! En een kop warme thee! In deze welkome en onverwachte pauze, op de veranda van Gasthof Haaser, heb ik een gezellig gesprek met een stel uit Noord-Duitsland. Met een knipoog adviseren ze me om gebruik te maken van de taxi-service naar Anderl´s Almhütte, welke wordt aangeboden door het hotel.

Mijn keuze om toch te wandelen wordt al na een paar honderd meter beloond: voor me op het pad spelen twee jonge vosjes. Ademloos kijk ik toe, bang om ze op te schrikken. Heel voorzichtig haal ik de camera uit m’n rugzak, het lukt me nog net om een foto te maken. Dan zien ze me en huppelen allebei een andere kant uit. Wanneer het bos weer overgaat in Alpenweides, zie ik ook het eerste cluster aan Alpenhutjes van vandaag. De koeien hebben hier hun leefgebied en ik doe wat limbo-dansjes onder de gespannen afscheidingsdraden door, die dwars over het pad lopen. Bij de hutjes aangekomen, komt er net een man naar buiten. Even later zit ik in een piepklein hutje op een houten bankje te genieten van een beker verser dan verse melk. Dat haalde hij bij zijn koeien vandaan, die in hetzelfde piepkleine hutje blijken wonen. Door de tussenwand klinkt het geluid van koebellen en als ik vraag waar de koeien zijn, opent hij een luik in de kamer en zie ik de vijf dames staan. Onder het genot van een plak cake vertelt hij me over het boerenleven op de berg.

Toch een bergtop: Rosskopf

Anderl’s Almhütte, mijn lunchstop voor vandaag, blijkt dicht vanwege het slechte weer. Gelukkig moest ik wat plakjes cake meenemen en heb ik een pretzel en appel van het ontbijt in m’n tas gestopt voor onderweg. Met de krentenbollen die ik nog had, red ik het qua lunch. Weer heb ik de keuze om via de weg te lopen, of door de weides. Ik kies voor het laatste. Ondanks dat ik vanwege de dichte mist amper iets zie van de omgeving, is de route prachtig. Op de bewegwijzering zie ik Rosskopf (1940m) staan. Volgens de gps loopt mijn route vandaag om deze bergtop heen, terwijl er overheen me veel korter lijkt. Wel met meer stijging, maar dat nemen we dan maar op de koop toe. We gaan een berg beklimmen! In eerste instantie dwars door een alpenweide, waar de rood-witte markers gelukkig in de dichte mist goed te zien zijn. Een bordje geeft aan dat het nog eens 20 minuten naar de top is. In een kwartiertje, met flink klimmen en klauteren ben ik boven. Het is voor het eerst dat de aangegeven tijd redelijk klopt. Bovenop spat een kudde wilde geiten uiteen, waarbij er een paar nieuwsgierig blijven kijken

De Bayreuther Hütte, het einddoel vandaag, is nog een eindje lopen. Bergaf gaat een stuk sneller en bij het begin van de afdaling naar de Zireiner See, kom ik weer op de oorspronkelijke route uit. Mijn nieuwsgierigheid naar dit pareltje is gewekt, maar door de regen en de mist moet ik even wachten op een uitzicht. Ineens trekt het de lucht beetje open en van ik een glimp op van een prachtig meertje omgeven door steile bergen. De weg naar de oever van het meer is steil, rotsachtig en glad. Anderhalf uur en een mooie route met wat klim- en klauterwerk later, kom in samen met twee Deense dames die me inhaalden, kletsnat aan in de hut. Onze natte spullen hangen we te drogen in het drooghok, terwijl de kok een maaltijd voor ons maakt. Een douche is er niet, maar wel voldoende mogelijkheid om even op te frissen. De Bayreuther Hütte heeft slaapplaatsen voor zo’n 60 personen. Vanavond zijn we met 4 gasten en Erik, de kok. Verhalen uitwisselend en plannen makend voor de volgende dag, brengen we samen de avond door. Tegen 22u is voor iedereen de koek op, de frisse berglucht maakt moe.

Edelweiss en Mürmeltieren

Een prachtig uitzicht over het dal, gevuld met wolken en de opkomende zon wachten me de volgende ochtend op. Wauw! Er hangen ook wat regenwolken, maar het belooft een mooie dag te worden. Het eigenlijke plan voor vandaag is om in zo’n 6,5 kilometer ruim 1000 meter af te dalen. De dag en de omgeving zijn te mooi om het daarbij te laten. Tijdens het ontbijt overleg ik met Erik over een mogelijke route, waarbij ik via de Zireiner See terug naar het dal ga. Hij adviseert me via Lätschinger Alm te gaan, waarbij ik een ander uitzicht heb en niet dezelfde route loop als gisteren. De anderen moeten de andere kant op en besluiten gezamenlijk op te trekken. We ontbijten samen en nemen dan afscheid.